Kalafior jest odmianą kapusty i występuje wyłącznie w uprawach, które sięgają już Starożytności. Do Polski kalafior trafił na przełomie XVI i XVII wieku najprawdopodobniej za sprawą Bony Sforza. W zależności od odmiany kalafior może posiadać barwę białą, kremową, żółtą, zieloną lub fioletową. W Polsce najbardziej popularną odmianą kalafiora jest kalafior biały i jasnokremowy, z kolei preferowanym sposobem przyrządzenia kalafiora jest jego ugotowanie, posypanie bułką tartą i polanie roztopionym masłem. Wadą gotowania kalafiora jest fakt, że podczas obróbki termicznej warzywo traci większość swoich wartości odżywczych.
Kalafior spożywany na surowo dostarcza cennej witaminy C. 100 g surowego kalafiora pokrywa dzienne zapotrzebowanie organizmu na te witaminę. Kalafior należy również do warzyw niskokalorycznych, 100 g warzywa dostarcza jedynie 22 kcal. Kalafior podobnie jak wiele innych warzyw jest źródłem błonnika regulującego procesy trawienne, oraz jak inne warzywa z rodziny kapustowatych, zawiera związek naturalnego izotiocyjanianu, który posiada właściwości przeciwnowotworowe, zapobiegające chorobom wrzodowym żołądka i dwunastnicy.
Kalafior jest również chętnie wykorzystywany w przemyśle spożywczym. Wchodzi on w skład gotowych dań mrożonych oraz zup.
Kalafior oraz brokuł posiadają specyficzne olejki etyczne w skład których wchodzą związki siarki, które uwalniane są podczas ich gotowania i są przyczyną specyficznego zapachu. Jest kilka sprawdzonych sposobów neutralizacji zapachu. Zaleca się dodanie do wody, w których gotują się warzywa soku z cytryny, gałki muszkatołowej, mleka lub octu.