Liść laurowy, to po prostu liście wawrzynu szlachetnego, krzewu uprawianego w Europie, Afryce i obu Amerykach. Uprawa wawrzynu w Polsce, oprócz upraw doniczkowych jest niemożliwa z uwagi na klimat. Świeży liść laurowy jest błyszczący, ciemnozielony o długości od 2 do 7 centymetrów. Jako przyprawę, używa się suszonych liści, które mają kolor zielonej oliwki.
Liście laurowe używane są we wszystkich kulturach kulinarnych dla dodania aromatu zupom, marynatom octowym, sosom - zarówno tym wykonanym na bazie mięsa jak i na bazie ryb. W kuchni francuskiej liście laurowe wchodzą w skład popularnego „bouquet garni”, z kolei w kuchni hinduskiej liść laurowy jest składnikiem mieszanki przyprawowej "garam masala".
W Polsce oprócz nazwy liść laurowy funkcjonuje również określenie liść bobkowy. Niektórych potraw wręcz nie można sobie wyobrazić bez dodania do nich liści laurowych, do nich należą min. popularny bigos, zupa fasolowa, zupa grochowa, kapuśniak i gulasz.
W medycynie ludowej liści laurowych używa się do sporządzania medykamentów stosowanych przede wszystkim przy schorzeniach reumatycznych.
W greckiej mitologii liście laurowe kojarzone są z najładniejszym z bogów, czyli z bogiem Apollo, patronem sztuki i poezji. Apollo zakochał się bez pamięci w Dafne, która jednak nie podzielała tego uczucia. Apollo nie brał tego w ogóle pod uwagę i długo ścigał Dafne, aż ta opadła w końcu z sił i poprosiła o pomoc swojego ojca Penejosa. Penejos zamienił Dafne w drzewo Wawrzyńca, z którego liści Apollo uplótł dla siebie wieniec.
Starożytni Grecy ozdabiali wieńcem laurowym skronie swoich bohaterów, poetów i zwycięzców starożytnych olimpiad. W czasach nowożytnych wieniec laurowy ozdabia głowy włoskich absolwentów szkół wyższych.