Ziele angielskie jest owocem korzennika lekarskiego. Przyprawa pochodzi z Ameryki Środkowej i Ameryki Południowej. Do Europy ziele angielskie zostało przywieziona w XVI wieku i doszło do tego przez pomyłkę, gdyż hiszpańscy odkrywcy ziela angielskiego byli przekonani, że przywieźli do Europy poszukiwany przez nich pieprz. Z tego powodu w języku hiszpańskim ziele angielskie określane jest terminem pimenta, co oznacza pieprz.
Przyprawa ma łagodny zapach z nutą goździków, co spowodowało, że Polsce ziele angielskie określane jest również pieprzem goździkowym lub pieprzem pachnącym. Anglicy aromat ziela angielskiego kojarzyli z wieloma aromatami różnych przypraw, na przykład z gałką muszkatołowa, kardamonem, gorczycą, goździkami, a nawet cynamonem, dlatego w języku angielskim czarne kuleczki ziela angielskiego określa się terminem „all spice”, co w dosłownym tłumaczeniu oznacza wszystkie przyprawy. W Anglii przyprawa była na tyle popularna, że dodawano ją do niektórych deserów. Popularność przyprawy w Anglii zaowocowała zarówno jej sprowadzeniem do Polski oraz jej polską nazwą nawiązującą w sposób oczywisty do kraju importu. W Polsce ziele angielskie używane jest do przyprawiania zup, wędlin, przetworów i marynat. Ziele angielskie jest najważniejszą przyprawą w kuchni karaibskiej. W Indiach z ziela angielskiego sporządzane są nawet nalewki.
W XVIII wieku ziela angielskiego używano jako odświeżacze, na przykład żołnierze rosyjscy zwykli byli wkładać kilka kuleczek ziela angielskiego do obuwia.